A.C. GAUGHEN - BERŁO ZIEMI | FRAGMENT 2

 

Włożyłam pochodnię z powrotem do uchwytu i podążyłam za Katą. Wskoczyłam do wody z

głośnym pluskiem, a odgłos ten zmieszał się z naszym śmiechem i odbił od ścian jaskini.

– Och – powiedziałam na widok rozprzestrzeniającej się w wodzie czerwieni.

Stanęłam na płyciźnie.

– Co sobie zrobiłaś? – spytała Kata, zerkając na krew, płynącą z niewielkiej rany na

mojej dłoni.

– Chyba się zadrapałam – odparłam.

– Proszę – powiedziała, lecz zanim zdołała wypowiedzieć to słowo do końca,

dotknęła dłonią mojej dłoni. Widziałam, jak mała ranka się zamyka i zabliźnia, a potem w

trakcie jednego oddechu blizna zamienia się z różowej w białą.

– Jak ty to robisz? – szepnęłam.

– To woda – wyjaśniła. – Czuję wodę w twojej skórze, w twojej krwi. Mogę sprawić, by

odpowiedziała na moje rozkazy.

Znałam Katę od tak dawna, a mimo to wciąż tak niewiele wiedziałam o jej

umiejętnościach.

– Dziękuję – rzekłam, gdy cofnęła rękę.

Pomachała do mnie.

– Uwielbiam to miejsce – wyznała, po czym położyła się na plecach i popłynęła.

Dogoniłam ją, położyłam się na plecach obok niej i spojrzałam na kolce z minerałów, wiszące

nad nami niczym mokre, lśniące zębiska.

– Wiem, że tak – odparłam. – A teraz opowiedz mi o swojej podróży. Znalazłaś

świątynię ziemi?

– Nazywa się Aede – powiedziała. – I tak.

Spojrzałam na nią i nagle poczułam ukłucie w sercu.

– Więc teraz wszystkie są otwarte i możesz odpocząć. – Odwróciłam wzrok. – Ale

mnie już tu nie będzie.

– Odpocząć… – Kata wpatrywała się w sufit jaskini. – Tak, wszystkie moce wróciły do

świata, ale ja nie mogę odpocząć, Shalio. Nie widzisz, że coś się dzieje? Nie ma żadnej

różnicy? Nic ci się nie stało, gdy otworzyłam ziemski żywioł?

Postawiłam nogi na dnie jeziora, żeby na nią spojrzeć.

– A ty znów o tym samym.

Nie chciała odpuścić.

– Możesz władać mocą żywiołów. Wiem, że tak jest.

A ponieważ nic się nie zmieniło, gdy uwolniłam inne żywioły, to musi to być ziemia.

– Fakt, że traktuję cię jak siostrę, nie oznacza, że nimi jesteśmy.

Nabrała powietrza tak jak moja matka, gdy byliśmy niegrzeczni.

– Shalio, tu nie chodzi o powiązania rodzinne. Lata temu może i o to chodziło, ale

kiedy wymordowano moich ludzi, żywioły znalazły miejsca wyjątkowej mocy i się ukryły.

Dopóki ich znów nie uwolniłam, nikt nie mógł korzystać z ich mocy.

– Wiem to wszystko – powiedziałam. – Wiem, że to dlatego odeszłaś, że chciałaś

znaleźć te świątynie i roztłuc skorupki na spętanych żywiołach niczym na jajkach. Ale to nie

znaczy, że jestem wyspiarką.

– Nie – odparła gwałtownie. – Chodzi o to, że w s z y s t k o się zmieniło, kiedy moi

ludzie zginęli. To znaczy, że teraz każdy może mieć te moce. Nie mam kontroli nad tym, kto

je otrzymuje. Są w każdym zakątku świata, nie tylko na wyspach. I czuję je w tobie, jestem

pewna, że je masz, tak samo jak jestem pewna, że oddychasz lub nie. Żywioły zostały

obudzone. To była ostatnia Aede, więc powinnaś już móc używać swojej mocy. –

Zmarszczyła czoło i spojrzała w wodę. – O ile uczyniłam to właściwie. Nie. Jestem

pewna, że zrobiłam wszystko dobrze.

Gdy po raz pierwszy powiedziała mi, że mogę władać mocą żywiołów, byłam

podekscytowana. Ona umiała kontrolować wodę, a z czasem nauczyła się uzdrawiać. Byłam

tym zachwycona, a dzielenie z nią tych umiejętności byłoby wspaniałe.

Ale ja tego nie umiałam. Zaakceptowałam to mniej więcej w czasie, w którym mnie

opuściła, w którym wybrała świątynie zamiast naszej przyjaźni.

– Nie mam mocy – powiedziałam raz jeszcze. – I nie ma to żadnego znaczenia.

– Ma – odparła. – Teraz ma o wiele większe znaczenie niż kiedyś. Twój przyszły mąż

uznał Żywioły za zdrajców, a ich umiejętności za niezgodne z prawem. Co więcej,

prześladuje ich.

– W takim razie tym lepiej, że nie mam tych mocy – odparłam.

– Nie możesz po prostu przestać? Popływajmy i nacieszmy się pobytem w domu.

Wyglądała na tak zranioną, że natychmiast pożałowałam swoich słów.

– Przepraszam – rzekłam. Pokręciłam głową, strząsając krople do wody. Wiedziałam,

że to nie będzie dla ciebie łatwe.

– Łatwe? – spytała cicho. – Poza tym, że jego ojciec wymordował moich ludzi i że on

prawdopodobnie ma takie same poglądy, możliwe, że już nigdy cię nie zobaczę.

– Nie – powiedziałam poważnie. – Nie mów tak. Jeszcze się zobaczymy.

– Pomagałam Rianowi – przyznała cicho. – Z ruchem oporu. Wiesz coś o sprawie

swojego brata?

– Tylko tyle, ile podsłuchałam, gdy ojciec krzyczał. Wiem jednak, że cokolwiek Rian

robi w Trifectate, król sądzi, że to małżeństwo powstrzyma go przed przemocą, a wtedy król

przestanie gnębić ludzi pustyni.

– Ale stawia cię między sobą a Rianem – powiedziała. – Nie widzisz tego?

– Owszem – odparłam. – Oczywiście, że to widzę. Lepiej jednak być między nimi, niż

stać z boku i patrzeć, jak palą w piasku kolejnego z moich braci. Bo następnym razem na

miejscu Torrina może znaleźć się Rian albo Kairos.

Spojrzała na mnie, jakbym była młoda i głupia, a ja westchnęłam z taką siłą, że na

wodzie pojawiły się zmarszczki.

– Kato, i tak wkrótce wyszłabym za mąż. Mogłam wyjść za jakiegoś chłopaka z

d’Skorpios albo mogę poślubić tego króla. Przynajmniej mogę ochronić swoją rodzinę. Mogę

sprawić, by moje małżeństwo miało jakieś znaczenie.

– Jesteś tak samo zacięta jak twoi bracia – powiedziała. – Nie winię cię za to. Po

prostu nie sądzę, żebyś zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa.

– Pokój jest zawsze niebezpieczny – odparłam.

– Być może – przyznała. – Ale czy kiedykolwiek zastanawiałaś się nad tym, dlaczego

on chce pannę młodą z pustyni?

Przecież miał poślubić bogatą księżniczkę zza morza. Dlaczego ważniejsze jest dla

niego zawarcie pokoju z pustynią niż z tamtymi?

Mocno zacisnęłam usta i wróciłam do pływania na plecach.

– Shalio – powiedziała podejrzliwie Kata. – Ty coś wiesz.

– Nie spodoba ci się to – odparłam.

– Shalio – powtórzyła.

– Wydaje mi się, że chodzi mu o to – powiedziałam. – O jezioro.

Nagle przestałam słyszeć jej ruchy w wodzie.

– Dlaczego tak sądzisz?

– W ramach umowy małżeńskiej wyślą swoich ludzi, by przyjrzeli się Jitrze i górom –

odrzekłam. – Powiedzieli, że ich zdaniem na pustyni kryją się odszczepieńcy z Trifectate i

chcą ją przeszukać, wydaje mi się jednak, że będą szukać czegoś innego. A to jedyne

miejsce, które moim zdaniem może ich zainteresować.

– Nie możesz im na to pozwolić – powiedziała Kata, łapiąc mnie za rękę.

Podniosłam głowę.

– Nie martw się – odparłam. – Żaden członek klanu nigdy dobrowolnie nie dopuści do

tego, by to miejsce zostało odkryte. Zagrozić nam może jedynie brak wody i zwrócone

przeciwko nam duchy – rzekłam. – Ukryją tę rezerwę najlepiej, jak potrafią. Nawet ty nie

umiesz znaleźć drogi do tego miejsca, a przecież woda cię przyciąga. – Spojrzałam na nią. –

Gdyby coś stało się z jeziorem… Czy miałoby to wpływ na twoją moc?

– Nie – odparła, potrząsając włosami. – Ta woda jest czysta i pełna mocy, ale Aede

Wody znajduje się na wyspach.

– To dobrze – rzekłam.

– Gdybym ci powiedziała, że to odbierze mi moc… Czy to by coś zmieniło? – spytała.

– Co mogę zrobić, żebyś nie zgodziła się na to małżeństwo?

Spojrzałam na nią z wściekłością, ale nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Nie potrafiłam

znieść myśli o tym, że ktoś mógłby zrobić jej krzywdę, ale co tak naprawdę mogłam uczynić,

żeby to wszystko powstrzymać?

– Uważam, że to małżeństwo jest niebezpiecznym błędem – powiedziała Kata. – Co

gorsza, odetnie cię to od tych, którzy mogą ci pomóc. Jemu daje wszystko, a ciebie

pozostawia bezsilną.

– Nie – odparłam. – Uczyni mnie królową i zapewni bezpieczeństwo mojej rodzinie. I

nic nas to nie kosztuje.

– Nasza przyjaźń nie jest niczym.

Przez dłuższą chwilę patrzyłam jej w oczy.

– Dlatego nikt nie może nam jej odebrać. Niezależnie od tego, gdzie będziemy.

Pokiwała głową, nadal niepewna, a ja zaczęłam płynąć u jej boku z nadzieją, że

zawsze przy mnie będzie.

ZAMÓW JUŻ DZIŚ!

IZABELA GRABDA - ŻYCIE OD NOWA || FRAGMENT

 

Data wydania: 30.09.2020

Wydawnictwo Inanna

A.C. Gaughen - Berło ziemi || fragment

 W moim namiocie był skorpion. Gapiłam się na niego. Księżyc świecił jasno, ale do wnętrza namiotu wpadało niewiele światła. Skorpion szedł ostrożnie po piasku, z ogonem podniesionym, ale niegotowym do ataku. Powoli zmierzał w stronę miejsca, w którym leżałam w śpiworze. Nabrałam głęboko powietrza i podniosłam rękę.

– Na potęgę pustyni, rozkazuję ci się zatrzymać – powiedziałam.

W odpowiedzi podniósł ogon i przybrał taką pozycję, żeby móc wbić we mnie kolec z trucizną.

Zaśmiałam się, pochyliłam do przodu i podniosłam go.

Spiął się i przez chwilę szykował do ataku, ale skorpiony i smoki nie powinny się siebie bać. Gdy przypomniał sobie o tym, zaczął się niepewnie przechadzać po mojej skórze.

Przekręciłam się, żeby nie spadł.

– Przyszedłeś życzyć mi powodzenia? – spytałam, głaszcząc jego sztywny pancerz. Westchnęłam głęboko i wyznałam:

– Chyba mi się przyda. – Jego ogon jeszcze bardziej się spłaszczył, lecz gdy przestałam go dotykać, znowu się podniósł.

Kiedy klapa w wejściu do namiotu odsunęła się i do środka wpadło ostre światło księżyca, usiadłam i osłoniłam skorpiona dłońmi.

– Dobrze – powiedziała Kata. – Nie śpisz już. – A potem zobaczyła, co trzymam w dłoniach, i gwałtownie się odsunęła.

– Shalio, istnieją mniej śmiertelne sposoby na uniknięcie małżeństwa.

Śmiejąc się, wypuściłam skorpiona i uniosłam tył namiotu, żeby mógł uciec. Gdy Kata weszła do środka, wyskoczyłam ze śpiwora. Zdjęła kaptur w tej samej chwili, gdy klapa namiotu się zamknęła. Wyglądało to tak, jakby jasne srebro jej włosów wyssało całe światło księżyca.

– Kato! – krzyknęłam, obejmując ją. – Przybyłaś!

Gdy mocno mnie przytuliła, straciłyśmy równowagę i śmiejąc się, upadłyśmy na piasek, nos w nos. Jak dawniej.

– Oczywiście, że tak – powiedziała. – Przyjechałam, gdy tylko się dowiedziałam. Przepraszam, że zajęło mi to tak długo.

Uśmiechnęłam się do niej.

– Ważne, że jesteś. Mamy tyle do omówienia.

Spojrzała na mnie ze łzami w oczach.

– Wychodzisz za mąż – powiedziała miękko. – Jak się czujesz?

– Zbyt niska. – To była pierwsza odpowiedź, jaka przyszła mi do głowy. Nie byłam niska i wiedziałam, że Kata zaraz mi to wytknie. Westchnęłam. – Myślę, że królowe powinny być wyższe.

Dotknęłyśmy się nosami.

– Widziałam go – rzekła. – Nie jest wiele wyższy od ciebie, o ile w ogóle jest wyższy.

Nabrałam powietrza. Miałam w sobie tyle pytań o to, jak on wygląda, co robi, dlaczego mnie chce, co Kata wie o nim, ale to nie miało znaczenia. Za kilka godzin zostanę jego panną młodą i sama poznam odpowiedzi na te pytania.

A jutro nie będę już miała przy sobie Katy.

– Zrobimy to? – spytałam.

Wyszczerzyła zęby.

– Dzisiaj? Powinnaś wstać przed świtem.

– Obie wiemy, że nie będę dzisiaj zbyt wiele spać. Poza tym zerwanie z tradycją przynosi pecha.

W odpowiedzi pociągnęła mnie za ręce i obie podniosłyśmy się z piachu. Wytknęłyśmy głowy z namiotu, żeby rozejrzeć się za moimi braćmi, wujkami albo kimkolwiek, kto mógłby nas powstrzymać.

– Czy Rian jest z tobą? – szepnęłam.

– Tak – odparła, ciągnąc mnie do przodu.

Nikogo nie zauważywszy, wybiegłyśmy z namiotu ręka w rękę. Nasze stopy ślizgały się po piachu. Niebo było bezchmurne, a księżyc wystarczająco jasny, by nas prowadzić, ale o wiele chłodniejszy niż jego brat, słońce. Gdy piach przeszedł w bardziej stałe podłoże, przyśpieszyłyśmy. Nasz klan obozował tuż za miastem, gotowy na przyjście nowego dnia, w którym miałam jednocześnie powitać słońce, mojego męża i zupełnie nowe życie.

Przybycie do Jitry było jak zwykle dziwne i magiczne. Toczące się wydmy zniknęły, pozostawiając pustkę na horyzoncie, a pod piaskami pojawiła się twarda ziemia. Półka skalna odsłoniła wąską szczelinę, wystarczająco szeroką dla jednej osoby – były to usta schodów prowadzących przez klif do miasta. Jitra to miasto wykute w skale. Dawno temu potężna rzeka wyżłobiła spadzistą ścieżkę tak szeroką jak dziesięciu idących obok siebie mężczyzn. Z tego miejsca klany pustyni zaczęły ryć w skalnych ścianach, tworząc masywne siedziby, zacienione i chłodne, wieczne i nieustępliwe. Rzeka nadal płynęła w wąskiej żyle, przecinając górską skałę aż do kaskadowego zbocza na końcu miasta. To dzięki niej mój nomadyczny lud miał stałe źródło wody.

To było święte miejsce.

Kata zawsze miała problemy ze znalezieniem go. Nie należała do klanu, o czym z reguły zapominałam aż do chwil takich jak ta, gdy nie umiała znaleźć drogi do świętego miasta. Jej palce, blade i dziwne na mojej ciemnej skórze, złapały mnie mocniej, gdy prowadziłam ją do pęknięcia w ziemi, a potem pogrążyłyśmy się w ciemności, schodząc po wąskich stopniach.

Na dole zwolniłyśmy. Gdzieś przed nami usłyszałam strażników, więc odciągnęłam Katę na bok. Kolejna ścieżka prowadziła do wnętrza góry zamiast w stronę miasta. Wysunęłam się na prowadzenie, pewna swych kroków, tak jakbym od zawsze mieszkała w Jitrze. Następne schody, starsze, mniej równe, zakręcone wokół skały i prowadzące głęboko w dół. Powietrze zmieniło się tu z gorącego i suchego na wilgotne, przylegające do ścian i naszych palców.

To właśnie tutaj Kata poczuła się pewniej i zaczęła dotrzymywać mi kroku – wiedziała już, gdzie się znajduje i dokąd zmierza, nie musiałam jej za sobą ciągnąć. Po kilku kolejnych dzikich krokach i wybuchach śmiechu, który odbijał się echem od ścian, przejście otworzyło się na wielką jaskinię i masywne podziemne jezioro, które było ukrytym skarbem gór.

Gdy tylko je zobaczyłam, zatrzymałam się i Kata na mnie wpadła. Zaczęłam rozglądać się dookoła i ledwo zwróciłam na nią uwagę. W powietrzu wokół nas wisiały setki tysięcy kropelek wody. Delikatnie rozproszona mgła uchwyciła odbijający się od tafli blask odległego księżyca i przekazała go małym kroplom, aż wreszcie cała jaskinia wyglądała tak, jakby połknęła gwiazdy z nocnego nieba.

Zaśmiałam się zachwycona, a Kata ruszyła do przodu. Kropelki opadały na jej skórę niczym delikatne pocałunki. Dotykałam ich opuszkami palców, patrzyłam, jak rozpadają się na coraz mniejsze i mniejsze cząstki, nadal zawieszone, nadal czekające na Katę.

Jaskinia ją znała. W tym miejscu moc wody była silna, piękna i magiczna. Kiedy wpatrywałam się w ten cud, czułam, jak otaczają mnie duchy, chroniąc i napełniając mnie wiarą. Dzień jutrzejszy będzie idealny, a to małżeństwo, które zabierze mnie od rodziny, stanie się początkiem długiego, wiecznego pokoju.

Moje poświęcenie ochroni mych ludzi.

Kata zaczęła powoli zataczać koło. Uśmiechała się szczęśliwa, a woda pokrywała jej skórę. Na pustyni zawsze była spragniona, a jej blada, popękana i obolała skóra łaknęła wilgoci.

Tu mogła wreszcie być całością. Tu była wszystkim, do czego została zrodzona. Jej moc i sposób, w jaki świat na nią odpowiadał, były najbardziej zdumiewającymi rzeczami, jakie kiedykolwiek widziałam. Nagle, na wydany przez nią, acz nieuchwytny dla mnie rozkaz, kropelki wody upadły. Te, które mnie otaczały, ześlizgnęły się po mojej skórze niczym mała ulewa. Bez nich światło przygasło, więc podeszłam do pochodni na ścianie i zdjęłam ją, kalecząc się w rękę. Uderzyłam w krzemień. Kiedy wybuchł i ożył, zobaczyłam, jak Kata zdejmuje pustynne szaty, rzuca je na bok i zanurza się w wodzie.

ZAMÓW JUŻ DZIŚ!

WYBRZEŻE SNÓW BEZ TAJEMNIC || KULISY POWSTANIA KSIĄŻKI

 

Czy od razu po zakończeniu Jeziora Cieni zaczęłaś pisać Wybrzeże Snów?

Tak! A właściwie, jeszcze pracując nad Jeziorem, miałam już sporą część szkicu Wybrzeża. Ta historia toczy się w taki sposób, że nie miałam żadnej odczuwalnej przerwy w pracy nad tymi tomami. Im dalej w tej historii się znajdowałam, tym większy czułam wewnętrzny przymus, żeby pracować dalej, tak jakbym po prostu musiała wyrzucić to z siebie. Trudno opisać to uczucie, bo jest bliższe jakiemuś głębokiemu uzależnieniu od pisania, obsesji, która sprawia, że żyjesz historią, która powstała w twojej głowie.

Co było inspiracją do napisania tej książki?

Podobnie jak przy poprzednich tomach, w zasadzie nie potrafię wskazać jednego, konkretnego źródła. Wybrzeże Snów to finał serii, a więc ten tom, w którym wszystkie nitki fabuły w końcu się splatają, a wszystkie kawałki układanki ostatecznie trafiają na swoje miejsce, dlatego wymagał ode mnie naprawdę dużego skupienia, bo zależało mi na finale godnym oczekiwań moich fanów. W Wybrzeżu jest też sporo mroku, postacie, które znamy z poprzednich części, wiele przeszły i teraz muszą dokonać ostatecznych wyborów swojej ścieżki, być może też podjąć ryzyko, które postawi ich życie na szali. Muszą wybrać stronę i zadecydować o tym, kim są. Szczególną więź w tej części czułam z Lirr, która jest już zupełnie inną osobą niż ta rozwydrzona dziewczyna, którą poznaliśmy na początku opowieści.

Co czułaś, pisząc ostatni tom serii?

Ogromną ekscytację, bo bardzo chciałam opowiedzieć historię Lirr, Raidena i Mildy do końca, a jednocześnie smutek, bo bardzo zżyłam się z tymi bohaterami i trudno mi znieść myśl o tym, że już się rozstajemy. Książki mają na szczęście tę cudowną zaletę, że można do nich wracać, kiedy tylko przyjdzie nam na to ochota.

Jak długo zajęło Ci stworzenie Wybrzeża snów?

Na pewno około 9 - 10 miesięcy. Długo... ale to była niesamowita podróż!

Bohaterowie serii Krucze serce przeszli długą drogę i sporo się zmienili, od początku wiedziałaś, że tak pokierujesz ich losami?

Tak! Zabierając się za pisanie, zawsze znam zakończenie, ale dopiero podczas pracy nad kolejnymi rozdziałami poznaję szczegóły budowania relacji między bohaterami, ich zachowania, a ostatecznie sposób, w jaki się zmieniają. Pisanie ma dla mnie coś z magii kreacyjnej, kryje w sobie zawsze pewną dozę tajemnicy, bo raz stworzone postacie, nie zostają nigdy statyczne, tylko dojrzewają, zmieniają się, reagują na siebie. To jest właśnie to, co kocham w swoim fachu!

Który z bohaterów jest twoim ulubionym i dlaczego właśnie on?

Jeżeli zapytałabyś mnie o to, z kim mam najwięcej wspólnego, to odpowiedziałabym zapewne, że z Raidenem (oczywiście w granicach rozsądku, bo całe szczęście nie mam aż takiego ego!). Szczególna więź łączy mnie jednak z Lirrian. Naprawdę mocno jej kibicuję i chociaż na początku wydaje się wkurzająca i bezmyślna, naiwna i zadufana w sobie, to pod tą całą krzyczącą, wiecznie wściekłą, przeklinającą fasadą, kryje się też dobre serce i ogromny potencjał do robienia tego, co właściwe. Cenię ją za odwagę, lojalność i trzymanie się zasad wbrew wszystkiemu i wszystkim, a ta odrobina chaosu w jej naturze, świetnie koresponduje z chaosem w mojej duszy.

Co towarzyszyło Ci podczas pisania?

Czułam się totalnie pochłonięta przez tę historię, zupełnie jakbym była jej częścią. Kiedy pracowałam przez kolejne lata nad Wyspą Mgieł i Jeziorem Cieni, świat Kruczego serca zdążył się rozwinąć i okrzepnąć na tyle, że teraz jest jak dobrze znane mi miejsce, do którego uwielbiam wracać. Podobnie jest z bohaterami — znam ich tak dobrze, że potrafię doskonale przewidzieć ich reakcje, ich słowa, zachowania. Nie mogę tylko pozbyć się tego podświadomego smutku, że to już koniec tej wspaniałej przygody.

Czy jest taka piosenka, która kojarzy Ci się z Wybrzeżem snów?

Najlepiej atmosferę Wybrzeża oddają chyba dwa wyjątkowe kawałki: „Miraż” zespołu Oh Hiroshima oraz „To wish impossible things” The Cure. To melancholijne, smutne brzmienie, ma w sobie ten rodzaj tęsknoty, która najlepiej odzwierciedla klimat Wybrzeża, ale i mój stan ducha podczas pisania.

Gdyby Krucze serce doczekało się ekranizacji, kto wcieliłby się w głównych bohaterów?

Och, te decyzje już dawno zostały podjęte! W rolę Raidena obowiązkowo musi wcielić się Tom Hiddleston. To jest ten prowokujący urok, to spojrzenie, ta niejednoznacznie moralnie natura i ta przesiąknięta cynizmem maniera, które utożsamia mój mag – banita. Lirr dobrze mogłaby zagrać Kaya Scodelario, bo ma w sobie tę szczególną, nieposkromioną iskrę buntowniczki, która idealnie oddaje charakter postaci. Niedźwiedź to zdecydowanie ponury Mads Mikkelsen, Mildą mogłaby zostać urocza Holland Roden, a Mikko to wykapany Rami Malek!

Teraz zdradź, co planujesz dla swoich czytelników? Trylogia Krucze serce jest już zakończona… Co dalej?

Teraz... czekam na rozpoczęcie prac redakcyjnych nad „Panią siedmiu bram” - powieścią urban fantasy z sumeryjską boginią miłości i wojny uwikłaną w przerażającą intrygę, która zapowiada nadchodzącą zagładę świata śmiertelników. Bardzo ekscytuję się tym projektem i nie mogę się doczekać, jak zareagują na nią czytelnicy, bo wewnętrzne opinie, jakie otrzymałam dotąd, są niezwykle entuzjastyczne! Pracuję też nad dwoma krótkimi tekstami, które ukażą się jeszcze w tym roku, a trochę na boku mam rozgrzebany research do nowej książki fantasy. Nie nudzę się!

Jak krótko zachęcisz do przeczytania Wybrzeża Snów?

Po wydarzeniach w Kręgu Lirr stanęła na skraju przepaści i... postanowiła skoczyć. Nie ma już niczego do stracenia, runęły wszystkie mury, a rozpacz po śmierci Raidena może ostatecznie pokonać jej krucze serce. Teraz wszystko zależy od tego, czy będzie umieć komuś zaufać i ile postanowi poświęcić dla nadziei tak wątłej, jak iskra migocząca we mgle. Jeżeli poznaliście historię Lirr i Raidena, to musicie dowiedzieć się, jak to wszystko się kończy!

PRZECZYTAJ JUŻ DZIŚ!

Na Legimi

Kup w księgarni

LIRR JAKIEJ NIE ZNACIE || WYWIAD Z BOHATERKĄ SERII KRUCZE SERCE

 

Lirr to główna bohaterka cyklu Krucze Serce, autorstwa Marii Zdybskiej. Jakiś czas temu mieliście okazję przeczytać wywiad z Raidenem, tym razem możecie dowiedzieć się czegoś więcej o postaci, która przeszła olbrzymią metamorfozę na kartach serii Krucze Serce.

Lirrian, jak wyglądało twoje życie wśród piratów? Uraczysz nas jakimiś zabawnymi historiami?

Zapewne sądzisz, że przez te pięć lat robiłam wszystko, na co tylko miałam ochotę, bez żadnych ograniczeń, zasad czy konsekwencji, co? Mogłam się tego spodziewać! Wszyscy, którzy znają reputację „Zielonej Harpii”, mają zwykle zupełnie szalone wyobrażenia na temat jej załogi, ale cóż, trudno się temu dziwić, Hego zawsze bardzo dbał o to, żeby dużo się o nas mówiło, często sam rozpowszechniał nawet rozmaite kłamstwa na nasz temat. Prawda jest jednak taka, że praca na statku wymaga dyscypliny i odwagi. Praca na pirackim statku... oprócz tych dwóch rzeczy wymaga jeszcze oswojenia z walką i powiedzmy... talentu do unikania ciosów, nie tylko ciosów twoich wrogów. Dorastanie wśród kilkunastu piratów o sercach przeżartych przez sól i przelaną krew nauczyło mnie, żeby atakować, zanim ktoś dopadnie cię pierwszy. Nie wolno okazywać słabości, nie wolno okazywać strachu, nie wolno się poddawać. Myślę, że to właśnie dzięki Hego, Jorgowi i Sabade daję sobie jakoś radę także wśród tych zakłamanych szczurów lądowych, ale z tego samego powodu zawsze będę tęsknić za morzem. Za bezkresem fal, które pchają cię do nowych lądów, za poznawaniem nowych portów, patrzeniem w nowe gwiazdy nad głową, zawieraniem nowych przyjaźni. Przez te pięć lat przemierzyłam niemal wszystkie znane nam oceany, zapuszczaliśmy się nawet daleko na Ocean Północny i za Morze Lodowe w pogoni za handlarzami skór białych i błękitnych niedźwiedzi. Widziałam miejsca, o których nawet nie śniłaś. Ale widziałam też śmierć, cierpienie i niewolę, zaznałam głodu, choroby, zimna przenikającego aż do szpiku kości, ciemności trwających przez wiele miesięcy i strachu przed ostatecznym końcem.

Co według Ciebie było lepsze — życie wśród piratów czy to na zamku?

Życie na morzu. Oczywiście, że życie na morzu. Wolności, jaką daje ci słony wiatr i błękit wzburzonych fal, nie zastąpi nawet najpiękniejszy pałac, a gościna u Maeve bywała gorsza niż dni spędzone w jakimś zarzyganym lochu miejskim w Vidago czy Nakkan. To znaczy... Stamtąd przynajmniej zawsze ostatecznie wyciągał mnie Hego i po tym, jak na mnie już nakrzyczał, zabierał zwykle na rozwodnione wino. Przed Maeve nie było ucieczki, zwłaszcza że Cael zawsze uważał, że trochę przesadzam ze swoją niechęcią wobec jego matki.

Muszę o to zapytać, twoja pierwsza myśl, gdy zobaczyłaś Raidena…?

Ha ha ha! Naprawdę chcesz wiedzieć? No cóż, to było dość paskudne przekleństwo. A w zasadzie długa wiązanka. Ale zrozum, on zachowywał się jakby cały świat należał do niego i oczekiwał, że każdy ma natychmiast ugiąć się i podporządkować jego nieomylnej woli. W zasadzie cieszę się, że zarzygałam mu wtedy te buty. Żałuję tylko, że straciłam przytomność i nie miałam okazji zobaczyć jego miny.

W którym momencie zrozumiałaś, co czujesz do tego zapatrzonego w siebie maga?

Jak to, co czujesz? Co według ciebie do niego czuję? Czy to on coś ci mówił? Wiem, że rozmawialiście! Cokolwiek dawał ci do zrozumienia, musisz wiedzieć, że on uwielbia te jego intrygi. Nie warto wierzyć w każde jego słowo. To w końcu mag!

Czym według Ciebie jest miłość?

Siłą potężniejszą od najwspanialszej magii i równie niepewną. Czy możesz zaufać potędze, która jest równie nieujarzmiona, jak wiatr? Jednego dnia, wypełni twoje żagle i pozwoli zdobywać świat, a drugiego połamie twoje maszty jak rozwścieczona burza. Miłość to szaleństwo, ale bez niej życie jest niewiele warte.

Gdybyś musiała wybierać — życie Twoje czy Rena, jaka byłaby Twoja decyzja?

Ja już wybrałam... Nie patrz tak na mnie. Wiem, że wiele osób nienawidzi mnie za to, co zrobiłam w Kręgu, ale zamierzałam go w ten sposób ocalić. Przerwać to powolne umieranie, o którym nawet mi nie powiedział. Oddać mu jego moc, jego uwięzioną duszę, wyzwolić go spod klątwy Zarii, a przy okazji uwolnić go też ode mnie. Życie za życie. To jedyny sprawiedliwy targ, jedyna słuszna zapłata, za to, co on, zrobił dla mnie.

Gdybyś mogła zmienić jedno wydarzenie ze swojej przeszłości, co by to było?

Nigdy bym nie... Nie... nie chcę do tego wracać. Być może wszystko ułożyło się dokładnie tak, jak powinno. Może to przeznaczenie albo sama Zaria mieszała w tym palce. Nigdy nie przestanę jednak obwiniać się za śmierć Rosmerty.

O czym marzysz? Uroczy domek z ogródkiem, mąż i dzieci…?

Uroczy co? Chyba sobie ze mnie żartujesz, jeśli sądzisz, że dobrowolnie skazałabym się na smętne życie z dala od morza i mąż? Dzieci? Nigdy nie brałam nawet tego pod uwagę, naprawdę źle znoszę kontrolę i nienawidzę, gdy ktoś stara się mnie na siłę wepchnąć w ustalone z góry ramy. Nie jestem w stanie tkwić w jednym miejscu przez wieki!

Na koniec, zdradź nam jeden sekret, o którym nikt nie wie…

Po tym, jak opuściłam Baer Rydd, a Ren... pomógł mi uwolnić się od tych chędożonych Łowców Mocy, wplotłam sobie we włosy maleńką szyszkę z tamtego lasu. Na pamiątkę. Ale jak mu o tym powiesz, będę musiała cię zabić. Mówię poważnie, Ewelina! Jego ego i tak jest już karykaturalnych rozmiarów, nie musi tego wiedzieć.

I jak wam się podobało? Jeśli chcecie poznać Lirr i Raidena, czytajcie Krucze Serce! 

Na Legimi

Kup w księgarni